Yaş 30 Hayat-0,Ben-1

Seneler nasılda çabuk geçiyor…Öyle zaman oluyor ki bazen 1 dk bile bir ömür gelir bize.Ama ömür öyle mi…

18 olmak için sabırsızlıkla beklediğim ergenlik yaşlarımda büyümenin güzel olduğunu düşünürdüm.Büyüklerin kilitli kapılar arkasında yaptıkları sohbetlere ortak olmak ve o yetişkin kız toplantılarına katılmak isterdim.
Tabi ki sonuç hep aynı olurdu : Gidin içerde oynayın 🙂

Şimdi büyüdüm çocukluğumun ve 25 yaşına kadar olan tüm yaşlarımın özlemini duyuyorum.Derler ki;her yaşın ayrı bir güzelliği var orası öyle ama kim eski yıllarını özlemez ve tekrar çocuk olmak istemez ki?

Her ne kadar böyle düşünsemde hemen silkelerim kendimi ve yıllar sonra bugünlerimi hatırlayacağımı ve özleyeceğimi düşünürüm.Sıkı sıkı sarılırım yaşıma,hayatıma.Dünün pişmanlıklarıyla kaybetmem bugünümü.Bugün yeni bir adım daha atıyorum 30 yaşıma sımsıkı sarılıyorum.Çünkü bugün benim doğum günüm 🙂

Geriye dönüp bakıyorum neler yaşanmış,neler olmuş,neler bitmiş…Ve  ne  çok değişmişim…Dün yaşadığım ve  zamanında  pişmanlık duyduğum herşey  bugün  beni ”ben” yapmış..Artık hayat  beni tanıyor,ben hayatı tanıyorum.Birbirimize alıştık.Hem daha yapılacak çok şey var.Hayallerim çoğaldı,hedeflerim var,hem sonra Allah’ın rızası…Çayımı yudumluyorum,pastadan ufak bir ağız alıyorum,Sonra  şöyle diyorum;daha  yeni başlıyorum…

Güzel bir  şiirine rastladım Can dündar’ın Her ne kadar  35 yaş şiiri olsada ben orjınalliğini bozmak istemedim ve paylaşmak istedim.

Sevgilerimle
Gülşah Özçiftçi

 

Hayat ve Ben

Otuzbeşime bastım geçen hafta…

İlk yarı bitti : Hayat:1 – Ben:0…!!!…

Ama belliydi böyle olacağı

Nicedir başlamıştı belirtiler:

Yolda çocuklar “Amca şu topu atıversene” diye seslendiklerinde kuşkulanmıştım ilkin…

Sonra saçlarımdaki beyaz teller tescilledi yarı yolun ufukta göründüğünü,

Baktım; lise fotoğraflarım sararmış, sınıf arkadaşlarım yaşlanmış.

Eş dost sohbetlerinde sağlık ve çocuk konuşulur olmuş, seyahat ve aşk yerine…

Gök gibi gürlemeye alışkın müzik setimin ses düğmesini kısar olmuşum, içimdeki uçurtmanın ipini çekercesine…

Bizim zamanımızda diye başlayan nutuklar atmaya başlamışım mezuniyet törenlerinde,

-Hayret daha dün değil miydi benimkisi?-

Yıllar yılı dudak büktüğüm “ölümden sonra hayat” masallarına kulak kabartmaya başlamışım gizliden gizliye…

İple çektiğim Haziranlara sırt çevirmişim.

Yaşamın orta sahasına girmişim, irkilmişim…

Ruhumun ikizleri yine çekiştiriyorlar kollarımdan;

Biri, “daha ne gördün ki” diyor yüzünde papatyalarla, asıl şimdi başlıyor hayat!… Bundan sonrası rahat!”

Lakin “Buydu görüp göreceğin” diye efkarlanıyor öteki… ikinci yarı geçer hızla, yaşlanırsın zamanla…

Yaşı genç olanlar 35’e uzak durduklarını sanarak “Sahi oldu mu o kadar? Hiç göstermiyorsun” tesellisindeler.

35’le çoktan tanış olanlarsa “Hayata hoşgeldin” pankartlarıyla karşılamadalar…

İlk yarı sadece bir ısınmaymış meğer: asıl ikinci yarıda anlaşılırmış tadı, hayatın… kavganın… aşkın…

Bense şaşkın… devre arası bilançolarındayım.

Son dönemde kimbilir kaç kez eski anıları yaralı ele geçirdim, belleğimin derinliklerinde?…

Kimbilir kaç kez kendime yakalandım, kendimden kaçarken?…

Ve sustum vicdan sorgularında…

Aksi sedamla bile dertleşmedim. Meğer ne yaman serüvenmiş hayat? Bazen yediveren gülleri gibi bereketli…

Sanki hayat değil, Körfez Krizi mübarek: Bir koyup, beş alıyorsun…

Yaşıyor, seviyor ve seviliyorsun… Bazense kıtlıktan kırılıyor ortalık, şaşıp kalıyorsun…

Oysa -herkes bilmezden gelse de- skoru belli oyunun:

30’larda dedeni ve nineni kaybediyorsun, 40’larda anneni ve babanı… Ve 70’lerde kendini…

Şimdi devre arası, yolun yarısı…

Bugüne dek ancak tanıştık hayatla… Ben ona kendimi tanıttım, O bana kendini…

Göğsüme madalya gibi dizdim hatalarımı…

Zaferlerim onlar benim, olgunluğumun yapıtaşları…

Ve derin bir yara gibi sakladım başarılarımı…

Asansör çıkarken yukarı, dönüp bakmadım bile aşağı…

Dönmesin diye başım…

Ben istikballe arkadaşım…

Ne var ki herşey yarım…

Hayat da yarım, sevdalar da…

Daha diyeti ödenmedi sevinçlerin…

İhanetlerin hesabı sorulmadı…

Nazım’ın dedidği gibi “Kopardım portakalı dalından ama, kabuğu soyulmadı, sevdalara doyulmadı…”

“Doydum diyen görmedim ki ben zaten…”

Lakin gel de zamana anlat bunu…

Sahi nedir bu telaş, bu kin? Sanki ölüye can yetiştireceksin…

Baktım ikinci yarı kapıda… ve hayatın ceza sahası yakın…

Doldurdum bir kara kutuya 35 yılın hesabını.

Acılar, sancılar bir çekmecede sevdalar diğerinde…

Bir yerde hüzünler ve korkular, bir üstte sevinçler ve zaferler…

Kat kat, dizi dizi dizdim kullanılmıştakvimlerimi,

Sabırla kapattım kutuyu, sevgiyle mühürledim ağzını…

İlk yarı bilançom o benim: Yangında ilk kurtarılacak… Kazada ilk açılacak…

Yarımlar tam olduğunda kara kutuyu açıp bakanlar teşhis koyacaklar halime…

“Çok mutlu olmuş, fazla yüksekten uçmuş zavallı” diyecekler

Ya da,

“Sebepsiz alçalmış… Bile bile vurmuş kendini dağlara!…”

Fakat kara kutu ancak bir kısmını söyleyecek hikayenin…

Kalanı benimle gelecek…

Dağların yamaçlarına savuracağım en mahrem hatalarımı…

Reyhanlar saklayacak sırlarımı…

Skoru birtek Ege’nin suları bilecek…

Denize kavuşabilirse eğer içimdeki nehir…

  HAYAT : 0   –   BEN: 1 

 Can DÜNDAR