Kalbime Mektup
Sevgili Kalbim
Sana anlatmak istediğim çok şey var.Biz seninle neler atlattık,ne zor sınavlardan geçtik.Ne fırtınalar gördük ve ne kadar güzel bir 30 yıl geçirdik birlikte.Sen bana Allah’ın verdiği en güzel emanetsin.
Biliyorum sana çok iyi bakamadım.Tecrübesizliğimle gözlerime de aynı hatayı yaptım.Çok ağladım ve seni çok acıttım.Bazıları yerindeydi ama bazıları gerçekten çok gereksizdi.
O zamanlar hep dışarıya bakıyordum.Kim hakkım da ne düşünüyor?Kim benimle ne kadar ilgileniyor?Kim beni ne şekil de eleştirdi?Beni kim neden terketti?
Eskiden bunları çok fazla dinliyordum,bu yüzden ne çok huzursuz günler ve geceler geçirdiğini en iyi ben bilirim.Çoğu zaman işaretleri göremedim,bile bile hataların üzerine gittim hata olduklarını bilmeden.Ama artık büyüdüm kalbim.Ben gerçekten büyüdüm.Artık ayrılıklar o kadar da fazla incitmiyor canımı.Alışkanlıklar bağımlılık yapmıyor ben de…Ne zaman alıştığım bir şey nedenini bilmediğim şekil de hayatımdan çıkıp gitse,biraz üzülsem bile yeniden toparlıyorum kendimi çok vakit kaybetmeden.Ara da hüzünler iyi geliyor sana biliyorum.Böylece mutlu anlarından daha çok keyif alıyorsun.Gelecek kaygısını da unuttum gitti,Tabi ki herşeyi boşvermedim ama en azından maddesel telaşelerimden kurtuldum.En büyük yüklerinden biri de buydu biliyorum.Peki şimdi nasıl hissediyorsun daha hafif mi?Ben büyüdükçe hayatın bazı acı gerçeklerini öğrendim.Bazılarını izledim,bazılarını ise bizzat tattım.Biliyorum sen de benim gibi duyarsız kalamazsın çevren de olanlara.Yaşadıklarıma alışmak ve kabullenmek çok zor oldu.Herşeyin çocukluğumda ki kadar masum olacağını sanıyordum.Affet çuvalladım.Terkedildik,kandırıldık ve incitildik biliyorum çoğu benim hatamdı.Kontrolsüz “Kalbime Mektup” yazısını okumaya devam et
