Artık Keşke Demeyeceğim!

 

Bi haller  oldu bana…İyice içime kapandım.O eski çılgın hallerimden eser yok.Daha bi durgunlaştım sanki.Yaş ilerledikçe  huyun suyun değişiyor diyorlardı.Kulak asmıyordum.Ben de kimbilir benden önce kaç neslin ”haklılarmış” cümlesini mırıldanıyorum şimdilerde…

Hayattan soğumak,soyutlanmak değil bu,sakın karıştırılmasın.Aksine belki de  hiç olmadığım kadar  bağlıyım hayata.Eskiden dünyanın tüm kötülüklerinden bihaberdim sanki.Canım kolay yanıyordu.Kalbim çabuk kırılıyor,çabuk inciniyordum.Kırılgan bir vazo gibiydim adeta.Her renk çiçeğim vardı vazomda,hayatın her renginden,her alanından…

Hayat değiştiriyor  insanı işte…Hep aynı kalacağımızı sanıyoruz ama  öyle  olmuyor.İçimizdeki çocuğu ne  kadar  yaşatsakta  biz daha çok  büyüyoruz,bu gerçeği hiç bir şey değiştirmiyor.Güzel şeyler  yaşıyorsun aslında.Daha deneyimli,daha  özgüvenlisin.Artık daha zekisin,her konuda bir fikrin oluyor ve eğer hayatı iyi anlamışsan,düşüncelerin hep doğru.Ve  bu düşüncelerle  yön veriyorsun yaşamına,daha emin adımlarla.

Biraz daha sessizlik arıyorsun,çokça huzur,çocuk seslerine biraz daha zor  katlanıyorsun,çünkü büyüyorsun.Gürültüleri daha  iyi duyuyorsun,insanları daha  iyi tanıyorsun,doğaya,yaşama kulak veriyorsun.Kuş cıvıltılarına daha  çok kulak veriyorsun…

Hala sorguluyorum kendimi bir  çok konuda.Hala tamamlayabilmiş değilim.Yani bu kendini bulmak gerçekten kolay olmuyor.Bulsan da hep bir  mücadele  içindesin kendinle.Bazen bildiklerini bile yanlış yapıyorsun.Yapmaman gerekenleri yapıyor,söylememen gerekenleri söylüyorsun.Öfkene sahip olman gerektiğini biliyorsun ama  olamıyorsun,kızmaman veya  kırılmaman gereken konularda  hala kırılıyorsun.

Daha önümde  uzun bir yol var  biliyorum.Her yıl bir  önceki yıldan daha  fazla gelişiyorum.Bu yolculuğumda daha neler yaşayacağımı bilmiyorum.Belkide hayat tam da  bu yüzden bu kadar  güzel.Düşünsenize en acı tecrübelerimizin ardından zamanla sarılıyor  yaralarımız ve tam anlamıyla  unutturmasa da yaşam yeni şeyler veriyor  bize.Yeni insanlarla tanışıyor,yeni başlangıçlar  yapıyoruz.Yeni hikayeler yazıyoruz başrolümüze.

Belkide hayat bu yüzden bu kadar  güzel…Yarın ne  yaşayacağımızı bilmiyoruz.Ne zaman öleceğimizi  bilmiyoruz.Bilmeden hiç ölmeyecekmiş gibi yaşıyoruz.Ölümde  yaşamın bir  parçası…Onun sayesinde yaşamı daha  çok seviyoruz,değerini biliyoruz.Çok tuhaf ,aslında dışardan bakıldığında  herşey  o kadar  net ki;

Bir kaç yıl önce özel bir  şirkette  çalışıyordum.İnsanlarla  birebir  iletişimde  olduğum için  ve  hiyerarşi düzeni nedeniyle  o kadar  sorunlar  yaşıyordum ki.Şişmiş egosuyla ortalıkta  dolaşan bir  yığın beyin…Hatta işimden nefret etme  aşamasına gelmiştim diyebilirim.İşten ayrıldıktan bir süre sonra,herşeyi ne  kadar  fazla  kafama  taktığımı düşünmeye  başladım.Aslında problemleri çok zekice ve en uygun şekilde  çözebileceğimi gördüm dışarıdan baktığımda.Korktuğum bir çok şeyin aslında  hakkım olduğunu gördüm ve  tamamen cesaretsizliğimin ve  tecrübesizliğimin ceremesini çektim 🙂

Ama  bilemiyorsun işte.Hepimiz  söylemiyor muyuz geçen yıl düşüncelerim çok farklıydı şimdi bambaşka,her yıl daha  çok değişiyorum diye.Olaylar  bile  eski tazeleği ile  kalmıyor.Hepsi bizim senaryomuzun tozlu sayfalarında  yerini alıyor ve  köşesine çekiliyor.Son zamanlarda sürekli bunu düşünüyorum arkadaşlar.Ben…işimden ayrıldıktan sonra görebildiğim ve düşündüğüm bu şeyleri,geriye  kalan yaşamım içinde  yapmak istemiyorum.Artık keşke demek istemiyorum.Artık bile  bile  lades demek istemiyorum.Duygusal oyunların aklımı karıştırmasını istemiyorum,keşke söylemeseydim demek istemiyorum,keşke  yapmasaydım,ya da  keşke  yapsaydım!..Keşke ona  istediğini verseydim,keşke  ona  onu sevdiğimi söylseydim,keşke okusaydım,keşke gitseydim,keşke daha  çok dua etseydim,keşke daha  çok ibadet etseydim,keşke günah işlemeseydim…

Daha  yolun yarısında  bile değilim.Biliyorum öğreneceğim daha  çok şey var.Gelişiyorum,düşüncelerime,duygularıma her geçen gün daha fazlasını ekliyorum ve  bir  o kadarını  da  çıkarıyorum.Ama  artık şundan eminim.Ben geri kalan yaşamımda artık KEŞKE demek istemiyorum.Geçmişteki yaşamımda  bunu fazlası ile  yaptım.Duygularımın ve  mantığımın arasında  kaldığımda,mantığım ne  kadar  hayır dese de,kontrolsüzce ben duygularıma inanmayı seçtim.Bazen duygusuzca  mantığıma…

Artık mutluluğun bizi kısır  bir döngünün içine  sokan girdapların içinde  olmadığını biliyorum.

Ben istedikten sonra herşeyi başarabileceğimi,

insanların hepsine  körü körüne  güvenilmeyeceğini…

Sevginin içinde,öfkenin ve  kıskançlığın yer almadığını,

Saygı duvarının bir tuğlası düştüğünde duvarın çatırdayacağını,

Güvenin hayatta ne  büyük bir  nimet  olduğunu,

Yalanın bir arap saçı olduğunu ve çok can yaktığını,

Ailemin hazinem olduğunu,

Allah’a ibadet’in mutluluğa ve doğru bir  kişiliğe  giden altından bir  yol olduğunu.Dünyada ki herşeyin sebebinin ”O” olduğunu…

Yaşam tam da  bu yüzden güzel aslında.Tecrübe ettikçe keyif alıyorsun.Acı da,hüzün de neşe de bizim.

Bakın yine sonbahar.İmgeleyin siz de benim gibi.Mesela yarın hüzünlerimden bir yaprak daha düşecek,toprağa karışacak.Ruhumu arındıran binlerce yağmur damlası düşecek ve ben yenileceğim…ruhum tazelenecek.

 

Keşkelerinizin az olduğu bir yaşam dileğiyle…

 

Sevgiyle.

Gülşah ÖZÇİFTÇİ